وقتی خودمو شناختم تو بهترین منطقه شهر با یه خونواده در حال انهدام مواجه شدم.پدر و مادری که یه روزی عاشق هم بودن و حالا بعد ازچند سال با داشتن سه فرزند و یه زندگی نسبتا مرفه بزور همدیگر رو تحمل می کردند. همیشه سرکوچکترین چیزی با هم قهر و دعوا داشتند. با خواهر و برادری که بیچاره ها هم تو این کار و زار سر گردان و حیران مونده بودن.حالا چرا منو به دنیا آورده بودند؟ نمیدونم ( اینم یکی از پرسشهای بی جواب زندگی منه) .
مادری که از عشق و بی وفایی مردی پیش در و همسایه ، بقال و نیمکت نشین پارک مینالید و بعدها که ما رفتیم مدرسه زندگی ما شده بود سوژه معلمای مدرسمون ومی نالید که اونو از دست داده و جالب بود غیر از ناله هیچ کار دیگه ای برای بهبود روابطشون نمی کرد وچقدر شخصیتمون داغون می شد زمانی که ما هم باهاش بودیم و شخص مخاطب مارو با ترحم نگاه می کرد . مادرم غیر از قهر و بی تفاوتی نسبت به ما سه تا بچه ها و زندگیش کار خاصی نمی کرد.
به قضاوت ننشستم فقط اون چیزی رو که سالیان گذشته هر روز با اون مواجه بودم رو براتون بازگو می کنم خاطراتی که کمتر
روزی پیش میاد که جلوی چشام رژه نرن .
خونه بهم ریخته ، سر و وضع آشفته ، ما بچه ها تو کوچه ها سر گردان. اگه پدرم میخواست ناهار یا شامی خونه بخوره یه غذای گرم
تو خونه آماده می شد و گرنه با غذای حاضری روز رو می گذروندیم مگر اینکه بریم خونه مادر بزرگ اینا اونجا بهشت من و خواهر برادرم بودآرزوم بود وقتی پدر و مادر م میرن مسافرت منو اونجا پیش مادر بزرگم بزارن آخ نمیدونین چه لذتی میبردم !.بخاطر بی نظمی
تو اصول زندگی و تغذیه همیشه یه بچه مریض به نظر میو مدم و همین مسئله باعث دلسوزی و محبت خاله ها و عمه ها و عموها نسبتبه من میشد و بی نهایت منو آزار میداد از اینکه رو سرم دست می کشیدن و زیر لب می گفتن: طفلکی.اونا هم با خونواده ما گرفتار بودند بیچاره ها نمیدونستند طرف کدوم باید بگیرن .
پدرم هم از این آشفته بازار استفاده می کرد وحسابی میرفت پی خوش گذرونی خوب همه میدونیم خوشگذرونی شامل چه چیزای میشه مرد پولداری که راحت پول خرج می کرد خواه نا خواه زنان زیادی هم دور برش بودن بخصوص تو فاصله سالهای پنجاه و چهار تا سال پنجاه و هفت که اوج حکومت پهلوی بود و خوشگذرونی برای اهلش همه جوره فراهم .لباسامون رو پدرم همیشه از تهران میخرید لباسای مارک داری که خیلی ازبچه های فامیل آرزوی پوشیدنشو داشتن حتی برای مادرمیادمه وقتی اون بعد از چند بار رد شدن و حتی یه بار که پدرم داشتبهش آموزش میداد و اون بجای ترمز پاشو گذاشت رو پدال گاز و ماشین به شدت یه تیر چراغ برق کنار خیابون برخورد کرد و فقط پدرم آسیب شدید دید و پاهاش یه ماهی تو کج بود اونو فرستاد که تو یه آموزشگاه رانندگی یاد بگیره خلاصه گواهی نامه گرفت پدرم یه ماشین رنو قرمز رنگ صفر برای مادرم خرید ولی مادرم چون ازخیابونا و ماشینا میترسید و یه بار که ما رو سوار ماشین کرد تو یه سر بالایی پشت چراغ قرمز خاموش کرد مردم کلی براش بوق ردن با بدبختی راه افتاد
دیگه اون ماشین تو پارکینگ خونه پارک شد برای همیشه تا بعد که پدرم فروختش . اگه حرفام یه مقدار درهم نوشته شده منو ببخشین داشتم می گفتم وقتی مادر گواهی نامه شو گرفت پدرم یه لباس یکسره مخصوص رانندگی به رنگ یاسی خوش رنگ از آلمانی براش آورد که اونو هیچ وقت مادرم به تنش نرد لباسهای ما هم بعد از یک بار شسته شدن تو ماشین لباسشویی که یا دما بالا بود
یا لباسها همه با هر رنگی با هم شسته می شدن برای بعد که دوباره می پوشیدیم مثل اینکه کهنه لباس دیگران رو به تن ما کردن همین ها بودن که همیشه جنجال تو خونه به پا می شد .
وای چه اوقات شادی بود وقتی مادر بزرگ با دستای پر میومد خونمون برای هر کدممون یه چیزی می خرید و چقدر خوب میدونست ما چی دوست داریم بیچاره خونه رو مثل دسته گل تمیز می کرد میرفت با مادرم بازار خرید می کرد برامون غذاهای خوشمزه می پخت و چقدر مادرم رو بی نهایت نصیحت می کرد که به زندگی بچه ها برس ولی کو گوش شنوا مادرم افسرده تر از این حرفا بود نمیدونم
اون موقع روانپزشک و روانشناسی بود .؟ مشاور خانواده ای وجود داشت؟
اگه بودم مادرم هزار رمال جادو گر و فالگیر روکه هر کس از راه میرسید بهش توصیه می کرد رو بهتر میدونست در صورتی که تفاوتی تو زندگیش نداشت .
پیش خودش چه فکری می کرد؟ نمی دونم!
ادامه دارد.......