باورم نمیشه که چقدر این وبم رو دوست دارم.

جایی که فقط برای دل خودم مینویسم و با خوندنش باز هم اشک میریزم.

هر خطش رو دوست دارم.

برام یادآور هزار خاطره ناگفته است.

هزار خاطره ای که نمیشه به زبان آورد.

ی خاطراتی که فقط میشه تو ذهن مرورشون کرد و تو قلب براشون اشک ریخت.

از دیشب دوباره دلتنگ شدم.

خیلی سعی کردم از این حالم بیرون بیام ولی نشد.

شاید چند ساعتی بیشتر نخوابیدم.

همش کابوس دیدم. کابوس هام تمومی ندارند. با اینکه این روزها دیگه مثل گذشته نیستم.

ولی بازهم از غصه پر میشه قلبم.

هیچ وقت تو زندگیم چیزی رو براحتی بدست نیاوردم . 

هیچ چیز.

ناشکری نمی کنم به یاد ندارم و این موضوع همیشه برام جای شگفتی بوده

هربار من مشتاقتر بودم.

خواسته من دورتر و دست نیافتنی تر.

برای هر قدم از زندگیم جنگیدم. و با چنگ و دندان موقعیتم رو حفظ کردم.

برای هر روزم تا حلا هزار بار زمین خوردم.

دوباره بلند شدم. ی روزایی نشستم و به پشت سرم نگاه کردم 

و به این همه سمج بودن خودم با تعجب نگاه کردم.

میدونستم که فقط کینه منو به جلو می کشونه. 

کینه ای که سالها اونو با خودم مثل گوژ پشت .

درونم کشیدم و با خودم حملش کردم.

ولی این بار برام اونقدر سنگین نبود که دردآور بود.

حالا فقط دردش برام مونده و تنی که هیج جای سالمی درش پیدا نمیشه.

هر روز ی درد تازه از درونم سر می کشه و من متحیر 

نیروی جوانی به تحلیل رفته ام..

دلم ی روز شاد میخواد و ی روز بدون غصه

ی روز که فقط خودم باشم و چهره زیبای زندگیم.

برای اون روز بی تابم.