در ابعاد این عصر خاموش

من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم‌.بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است‌.و تنهایی من شبیخون عشق تو را پیش بینی نمی کرد.و خاصیت عشق ورزیدن این است‌.

خاطرات تلخ من! فصل دوازدهم

این بار هم تنها شدیم .ولی نه تنهای تنها !

یه غریبه هم تو خونه بود با پسر بچه ای که مو های نرم و طلایی داشت .

 پدرم وقتی مادرمو ترمینال رسوند از بیرون ناهار خریده بود با خودش آورده بود. هر کاری کردم حتی یه قاشق هم نتونستم غذا بخورم بدجور این بغض لعنتی تو گلو گیر کرده بود.

 

آرزو می کنم.

کاش می توانستم!

به تو نشان دهم.

که یاد تو در من

تا چه اندازه شیرین است.

تا جه اندازه برایم آرامش بخشی

تا چه اندازه دوست دارم،

که تو را دوست بدارم.

خاطرات تلخ من! فصل یازدهم

بلای بزرگی سرمون اومده بود . غریبه ای با کلی ناز و ادا وارد خونه ما شده بود اونم با تمام وسایلش .

 چقدر وسیله تو خونمون جمع شده بود از هرچی میتونستی دوتاشو تو خونمون پیدا کنی. ولی وسیله غریبه همه نو به نظر میومد. کاملا مشخص بود که بیشترشون رو تازه خریده .

تن صداش پر از ناز و اشوه بود . داشت با مادرم راجع پدرم حرف میزد از حرفاش فهمیدم که خونشو فروخته که با پدرم یه ویلا بخرن . می گفت تا اونجا آماده بشه ما مهمان شماییم .....

سکوت قلبم

زندگانی ام ساکت است.

جز کار کردن و قدم زدن کار دیگری ندارم.

هوس دیدن مردم را ندارم.

و احساس می کنم در انتظار چیز تازه و غریبی هستم.

که بخش ناسوخته دلم را بسوازند.

میخواهم بیشتر بنویسم اما نمی توانم.

میخواهم زجرم را به انتها برسانم اما نمی توانم.

میخواهم در سکوتم غرق شوم.

کمی ملولم و سکوت سیاهی روحم را فرا گرفته است.

ایکاش میتوانستم سرم را روی شانه هایت بگذارم....